Hiç bu kadar uzun süre başıma gelmemişti tam 22 gün...22 gündür dışarıya burnumu bile çıkarmamıştım. Artık duvarları tırmalıyordum sıkıntıdan. Bu hafta sonu dışarı 1-2 saatliğine çıkmak için herşeyimi verebilirdim (oğlumu hariç :P).

Neredeyse 1,5 aydır her cuma,cumartesi ve pazar günü misafirimiz olduğu için eve kısılmıştık adeta. Sinan'a bu hafta misafir istemediğimi söyledim. Arayan olursa evde değiliz diyecektik.
Çarşamba,perşembe ve cuma günümü cumratesi günü yalnız dışarıya çıktığımda ne yapacağımı hayal ederek geçirdim...önce kuaföre gidecektim sonrada Mado'ya gidip uzaktan denize bakarak tatlı yiyecek ve çay içecektim, sonra bebek mağazalarına uğrayarak oğluşum için bişeyler alacaktım. Bunların hepsini 4 saat içinde bitirip eve dönmem gerekiyordu bu yüzden iyi bir plan hazırlıyordum kafamda.

Cuma akşamı Sinan bana işi olduğunu Cumartesi günü dayısının sipariş ettiği fındığı almak için Alaplı'ya gideceğini söyleyince nerdeyse sinir krizi geçiriyordum. Neyseki şakaymış, uzatmadan söyledide canını bağışladım.

Cumartesi günü ise hava çok güzeldi. Bizde ailece sahile gitmeye karar verdik.
Bu fikir benim daha çok hoşuma gitti. Oğlumuzu güzelce giydirip arabasına koyduk ve çarşıya indik. Babasını oğluyla başbaşa gezmeye bırakıp ben kendimi kuaföre attım. Koşarak oradan çıkıp yolumun üzerindeki bir bebek mağazasından ihtiyaçlarımı alıp, oğluşumun ve babasının yanına döndüm. Birlikte sahilde yürüyüş yaptık, çok keyifliydi.
Hamileyken hep bunun hayalini kurardım üçümüzün sahilde gezişinin yani. Süper keyifliydi. Bizim bir aile olarak ilk gezintimizdi çok mutlu oldum.
Sonrada sahildeki lokantalardan birine gittik ve babamız bize yemek ısmarladı. Garson amcaları Yağız'ı sevdiler "hatta acılı adana istermisiniz küçük bey" diye espri yaptılar :)

İnsanın hayallerinin gerçek olması kadar güzel birşey olamaz bence. Şimdiye kadar hayalini kurduğum herşey gerçekleşti çok şükür. 17 yaşımdayken kurduğum bir hayal şu an tamamen gerçekleşmiş durumda ve ben görüyorumki bu başıma gelen hayallerimden bile daha güzel.