Burası benim evimin balkonundan görünen manzara. Tabii yazın çekilmişti.

Şimdi buradan bakıyorum, her taraf karla kaplı ama...

İşte geldim artık, artık evimizdeyiz. Gerçekten bir hayli uzayan ziyaretim, sonunda bitti. Cumartesi günü döndük. Ereğli'yi pek özlememişim ama Sinan'ı ve evimi çok özlemişim. Kapıdan girer girmez içim huzur doldu. Uzunca bir süre evden uzak kaldıktan sonra eve dönmenin tadı anlatılamaz bir şey.

Cumartesi kar yağışı olunca acaba yola çıksakmı çıkmasakmı, bebekle bu havada yolculuk nasıl olur derken, babamın "kadere 45, hadi çıkalım!" sözleriyle zaten bir haftadır hazır olan valizlerimizi yükleyip, yola koyulduk. Yolculuk iyi geçti. Bolu'da biraz kar yağışı ile karşılaşmamıza rağmen, bir aksama olmadı. Akşama doğru sağ salim gelebildik.

Aslında bu kadar uzun süre temizlik yapılmayan eve gelmek cesaret işiydi. Evin tozu, kiri insanın gözüne gözüne giriyordu. Gerçi sağolsun Sinan oldukça toparlamış, Allah için hiç dağınıklık yoktu. Bir de en nefret ettiğim şey lavaboların pis olmasıdır. Bunu bildiğinden tuvalet ve lavaboları tertemiz yapmış anlayışlı kocam. Huzurlarınızda teşekkürü bir borç bilirim :)

Dün annemler biraz gezmeye çıktılar, alışveriş için hazırladığım listemi aldılar sağolsunlar. Bu sabah saat 8:30 da da tekrar dönmek üzere yola çıktılar. İçim çok buruk neredeyse 40 gündür Ankara'daydım. Onlarla birlikte olmaya çok alışmışım. Kapıda uzun uzun vedalaşıp arkalarından el salladıktan sonra Yağız'la benim boynumuz birden bükülüverdi. Uzakta olmak gerçekten çok zor.

Hiç bitmeyecek bir hasret bu...